MEHÂFET-İ MEVLÂ VE RECA-İ RAHMET

İnsanoğlunun hayatı boyunca yaşadığı her anın ayrı bir anlam ve değeri vardır. Değersiz bir zaman dilimi yoktur. Değerli olan zaman, değersiz davranışlarla geçirilmemelidir. Kişinin kendine, ailesine, yakınlarına, milletine, memleketine faydası olacak fikrî ve fizikî faaliyetlerle değerlendirilmelidir. Dünya ve ahiret hayatının iyileşmesinde, Yaradan’a yaklaşmasında ve yaratıklarla kucaklaşmasında etken olacak iş, ibadet ve uğraşlarla doldurulmalıdır. İşe, ibadete ve dinlenmeye yeteri kadar vakit ayrılmalıdır ama boşa geçirmeye aslâ. Zira müslümanın hayatında vakit öldürmeye yer yoktur. Bir işi bitirince başkasına başlamalıdır. Kutsal kitabımız Kur’ân-ı Kerîm’in İnşirah Suresi’nin 7. ayetinde yer alan bu hususla ilgili İlahî buyruk şöyledir: “Boş kaldın mı hemen başka işe koyul.”

Dünü döndürmenin, günü durdurmanın ve yarını bugüne getirmenin imkânsız olduğunu bilen basîretli insanlar, yaşadıkları her anı ilim, ibadet, iyilik ve faydalı bir işle geçirirler. Bilhassa feyiz ve fazileti bol olan manevî mevsimlerle dinî değeri büyük olan gün ve geceleri, Yaradan’a yaklaştıracak duyarlı ve dirayetli davranışlarla değerlendirip ihya etmeye özen gösterirler. 

Bu cümleden olarak üç aylarla kandil gecelerinin, bayramların ve Cuma günlerinin manevî havasını doyasıya teneffüs etmenin gayreti içinde olurlar. Bu mübarek mevsimlerle gün ve gecelerin gelişine sevinir, gidişine üzülür, benzerlerini bekler ve nasip olursa bir sene sonrakine ermeyi temenni ve niyaz ederler.

Halkımızın hasretle beklediği bu müstesnâ zaman dilimlerinin en uzunu ve en kapsamlısı olan üç ayların ilki olan Recep ayına 11 Mayıs 2013 Cumartesi günü mülâki oldular. 16 Mayıs 2013 Perşembe gününü Cuma’ya bağlayan gece de Regaib Kandilini idrâk etmenin bahtiyarlığına erdiler.

Bu mübarek geceyi ibadet, taat, tilavet-i Kur’ân, zikir, şükür, tevbe ve istiğfarla ihya etmenin yanında, düzenlenen kutlama programları ile mevlid-i şerif meclislerine katılmanın gayreti içinde oldular. Bu vesîle ile bir kere daha ellerini gönülleri ile birlikte Allah’a açarak ebediyete göçen yakınlarına rahmet ve mağfiret, hayatta olan büyüklerine sağlık ve saadet, kendilerine de bağış, bereket, hidayet ve muvaffakiyetle hüsn-ü hâtime niyazında bulundular.

Üç aylar, mübarek gün ve geceler, Yüce Rabbimiz tarafından bizlere lütfedilen asla dönüş, manevî diriliş ve yükseliş fırsatlarıdır.

Üç ayların manevî iklimine girildiği müjdesini taşıyan Regaib Kandili de Cenâb-ı Hakk’a yürekten yöneliş ve yakarışın, günahlardan arınmanın, nefsimizin yanıltıcı arzularından uzaklaşmanın imkânıdır.

Bu gecede Rabbimizle, yakınlarımızla ve çevremizle bağlarımızı yeniden gözden geçirir, bu vesileyle olgun dindarlığın iman, ibadet, ahlâk bütünlüğünü sağlamaktan geçtiğini bir kez daha hatırlarız; doğruluk ve dürüstlüğün, paylaşımın, hak ve hukuka riayetin, barış içinde yaşamanın, kutsala saygının insanî erdemler bağlamında ulaşılabilecek en üstün değerler olduğunu hissederek ahlâkımızı bu erdemlerle donatma irademizi yenileriz.

Regaib, “çok değerli hediye, bağış, içten gelerek ve yoğun bir şekilde arzu edilen şey” anlamlarına gelir. Cenâb-ı Hakk’ın, ilahî ihsan ve manevi hediyelerinin diğer zamanlardan daha çok tecelli etmesi ve samimi kalple Allah’a yönelenlerin affedilme ümitleri dolayısıyla, müminler tarafından heyecanla beklendiği ve gönülden arzulandığı için Receb ayının ilk cuma gecesine “Regaib Kandili” denmiştir.

Bu gecede Allah Teâlâ, mümin kullarına ragîbetler, yani ihsanlar ve ikramlarda bulunur. Bu geceye hürmet edenler affedilir. Bu gece yapılan dua reddedilmez ve namaz, oruç, sadaka gibi ibadetlere kat kat sevap verilir.

Bu hususlarda aydınlatıcı açıklamalarda bulunarak dostlarıyla mensuplarını motive etmek maksadıyla 16 Mayıs 2013 Perşembe günü, kandil gecesi öncesi “Mahâfet-i Mevlâ ve Recâ-i Rahmet” konulu bir program tertipleyen YOYAV, konuklarına duygulu dakikalar yaşattı. Öğle namazının akabinde ve kandil gecesine sayılı saatler kala salonu dolduran davetlilere hitap eden Dr. İbrahim Ateş yaptığı konuşmada şunları söyledi:

“Üç aylara ermenin, Regaib Kandilinin eşiğine gelmenin sevinç ve saadetini yaşayan kıymetli konuklarımız, dua ve dileklerine dostları ile yakınlarının yanında bizleri de dahil etmelerini dilediğimiz din kardeşlerim, bu gecenin feyiz ve faziletinden faydalanıp manevî mertebelerin merdivenlerini tırmanmalarını temenni ettiğim dava arkadaşlarım, basınımızın güzîde temsilcileri!

Regaib Kandilinin arefesinde olmanın ve bir kere daha bu mübarek gecenin manevî atmosferine girmenin haz ve huzuru içinde düzenlediğimiz “Mahâfet-i Mevlâ ve Recâ-i Rahmet” konulu programımıza katılarak kandili birlikte karşılayıp hazırlıklarımızı gözden geçirmemize vesîle olan güzîde heyetinizi gönülden ve samimî duygularımızla selamlıyor, toplantımıza teşrif ederek gördüğüm bu güzel tabloyu teşkil etmenizden dolayı takdir ve teşekkürlerimizi arzederek hoş geldiniz diyorum.

Üç ayların içerdiği kandillerin ilkini idrak etmek üzere olduğumuz bu anlamlı anda, sevgili Peygamberimiz (S.A.V.)’in Recep ayına girerken yaptığı dua ile sözlerime başlayarak: “Allahümme bârik lenâ fî Recebe ve Şa’bân ve belliğnâ Ramadan” yani “Allah’ım! Recep ve Şaban’ı bize mübarek kıl ve bizi Ramazan’a ulaştır.” diye niyaz ediyor, bir kere daha ağırlama bahtiyarlığına erdiğimiz muhterem misafirlerimizi memnun edecek duyarlı ve dirayetli davranışlarda bulunmamızı diliyorum.

İslam alimlerinin, ayet ve hadislerden esinlenerek devamlı dile getirdikleri tavsiye niteliğinde olan önemli bir deyim vardır ki, çoğumuz onu duymuşuzdur. “Mümin havf ile reca arasındadır.” Yani inanan insan devamlı korku ile ümit arasında olur. Allah’ın azabından korkar, rahmetinden ümitvar olur. Allah’ın azabından emin olmadığı gibi, rahmetinden de ümit kesmez. Öyle ki, bir tek kişi cehenneme atılacak denilse, o kişinin kendisi olabileceğinden endişe edeceği gibi, bir tek kişi cennete girecek denilse, o kişinin de kendisi olabileceğini ümit eder. Korkudan titrer ama Allah’ın rahmet ve mağfiretine mazhar olma dileğini de dilinden ve gönlünden eksik etmez. Kullukta kusur etmemenin gayreti içinde olur. Yaradan’a yar ve yakin olmaya çalışır.

Korku ve reca, Yaradan’a yaklaşma yolunda ilerleyen iman ehli insanları manevî makamlara doğru uçuran iki kanat ve ahiret yolculuğunda önlerine çıkan engelleri aşıp amaca ulaşmalarında yararlandıkları manevî binitlerdir.

Korku, gelecekte istenilmeyen bir şeyin olabileceği endişesiyle kalbin elem duyup yanmasından ibarettir. İnsanların Allah’tan en çok korkanı, kendini ve Rabbini en çok bilenidir. Bunun için sevgili Peygamberimiz (S.A.V.) bir hadîs-i şerîfinde: “Ben, Allah’ı en iyi tanıyanınız ve O’ndan en çok korkanınızım.” buyurmuştur. Allah Teâlâ da Fâtır Suresi’nin 28. ayetinde: “… Kulları içinde ancak alimler, Allah’tan (gereğince) korkar…” buyurmuştur.

Alimler, Allah’ı bilen ve O’na tazimde bulunarak saygı besleyenlerdir. Bir hadîs-i şerîfte: “Rütbelerin en yücesi ilim rütbesidir.” denilir. Meali arzedilen ayet-i kerimede bahsi geçen ilim, imanla birleşen ilimdir. Çünkü iman ahiret hayatını da garanti altına alır. İmansız ilim ise, insanlara sadece geçici dünya faydaları sağlar.

Marifet (bilgi) kemale erince korkuyu etkiler, o da kalbe yansır ve uzuvlarda belirir. Korkunun uzuvlarda belirmesi de günahlardan alıkoymasından ve ta’atlara yönlendirmesinden anlaşılır.

Korku, Allah’ın kullarını ilim ve amele devam etmeye sevkettiği kırbacıdır. Kul onunla Allah’a yaklaşma imkânını elde eder, ancak korkunun aşırı, orta ve eksik olmak üzere üç türü vardır. Bunların aşırı ve eksik olanı makbul olmayıp, orta olanı makul ve matlup olanıdır. Zira aşırı olanı ümitsizliğe götürür, eksik olanı da belirli bir süre sonra tesirini kaybeder.

Allah’tan korkanların durumları da değişiktir. Bazılarında, tevbe etmeden önce ölme korkusu ağır basar. Bazılarında, istikâmetten inhiraf etme (sapma) korkusu ağır basar. Bazılarında, sonlarının kötü olma korkusu ağır basar. Allah Teâlâ da dilediğini vesîlesiz yüceltir, dilediğini de vesîlesiz alçaltır. Neyi, niçin yaptığından sual olunmaz.

Korkanlardan bazıları da, sekerât-ı mevt ve şiddetinden veya münker ve nekirin azabından ya da kabir azabından korkarlar. Bazıları da Allah’ın huzurunda duruşun heybetinden korkarlar. Bu arada hesapta tartışmaya tabi tutulmaktan, sırat üzerinden geçişten, cehennem ve şiddetlerinden, cennetten mahrum olmaktan ve Allah Teâlâ’yı görememekten korkanlar da vardır. Bu korkuların hepsi müminin korunmasına vesîle olan hallerdir ama en yüce mertebede olanı Allah Teâlâ’yı görememekten korkma halidir ki o ariflerin korkusudur. Diğerleri ise zâhid ve âbidlerin korkusudur.

Müslüman, hayatı boyunca Allah’ın azap ve gazabına uğratacak davranışlardan kaçınmalı, hiçbir zaman kendisinden ve geleceğinden emin olmayıp kulluk görevlerini eksiksiz ifâ etmenin gayreti içinde olmalıdır. Düşünce, duygu ve davranışlarında korku ve umudu esas almalı ve itidali ilke edinmelidir. Ne aşırı korkuya kapılıp Allah’ın rahmetinden ümit kesmeli, ne de aşırı umuda kapılıp pervasızca günah işlemelidir. İyilikleri ilke, vecîbeleri ifâ ve kötülüklerden kaçınıp, Allah’ın azap ve gazabına uğramaktan korkar, rahmet ve mağfireti ile cennet ve Cemalini umar olmalıdır.

Unutulmamalıdır ki, Allah’tan korkma ve rahmetini umma halleri, inanan insanları Yaradan’a yaklaştırıp cennet-i alaya girdiren ve rıza-ı ilahiye erdiren manevî meziyetlerin önde gelenlerindendir. Bu gerçeği dikkatimize getiren bazı ayet-i kerimelerle hadîs-i şerîflerin meallerini buyurun birlikte okuyalım:

“Rabbinin makamından korkan ve nefsini kötü arzularından uzaklaştıran için ise şüphesiz cennet yegane barınaktır.” (Nâzi’ât, 40-41)

“Rabbinin makamından korkan kimselere iki cennet vardır.” (Rahman, 46)

Ayet-i kerimede geçen “Rabbinin makamından” maksat, alemlerin Rabbi olan Allah Teâlâ’nın kıyamı ve her şey üzerindeki hakimiyeti ve insanların bütün hallerine gözcü ve muhafız oluşu demektir. Yahut insanların kıyamet günü hesap için Hak Teâlâ’nın huzuruna duruşu demektir ya da makam kelimesi kinaye yoluyla “Rabbinden korkan” manasında da yorumlanabilir. Korkudan kasıt yalnız yürek çarpması değil, küfür ve nankörlükten sakınıp iman ve şükür ile itaat için saygı ve hürmet göstermek demektir. Kısacası rububiyet sıfatını taşıyan zü’l-celal-i ve’l-ikram sahibi Rabbinin celalinden korkan, yahut kıyamet günü O’nun celali karşısına dikileceği makamını sayıp da korkan kimseler için de iki cennet vardır ki, biri cismani, biri ruhani cennet yahut biri adn, biri naîm cenneti veya biri daru’l-islam, biri daru’s-selâm gibi manalara gelebilirler. Zikredilen iki cennet için daha başka anlamlar da söylenmiş ise de kıyamet halleri görülmeden bunların tafsilatı bilinemeyeceğinden daha fazla izaha girmek doğru olmasa gerekir.

“İman edip salih ameller işleyenlere gelince, halkın en hayırlısı da onlardır. Onların Rabbeleri katındaki mükafatları, zemininden ırmaklar akan, içinde devamlı olarak kalacakları adn cennetleridir. Allah kendilerinden hoşnut olmuş, onlar da Allah’tan hoşnut olmuşlardır. Bu söylenenler, hep Rablerinden korkan (O’na saygı gösteren) içindir.” (Beyyine, 7-8)

Sevgili Peygamberimiz (S.A.V.) de mehâfetullahın (Allah korkusunun) mümine sağlayacağı saadeti dile getirdiği hadîs-i şerîflerinden birinde: “Allah korkusu hikmetin başıdır” buyurmuştur.

Milli şairimiz merhum Mehmet Akif ise Allah korkusunu, müslümanın manen mükemmel olmasında ve ahlaken yücelmesindeki yerini dile getirdiği şiirlerinden birinde:

“Ne irfandır veren yükseklik ahlaka, ne vicdandır.

Fazilet hissi insanlarda Allah korkusundandır” demiştir. Bir diğerinde de:

“Yüreklerden çekilmiş farzedilsin havfi Yezdan’ın

Ne irfanın kalır tesiri katiyen ne vicdanın” demiştir.

Umutsuzluğa duçar olmayıp rahmet-i Rahman ve ilahi ihsandan sürekli ümitvar olmanın zaruret ve ehemmiyetini ifade eden ayet-i kerimelerle hadîs-i şerîflerden bir kısmının meallerini birlikte okuyup davranışlarımızı o doğrultuda dizayn etmenin lüzumuna dikkatinizi çekmek istiyorum. Umutsuzluğa düşmeyip Allah’ın lütuf ve ihsanı ile rahmet ve mağfiretinden ümitvar olmayı emreden yüce Rabbimiz Zümer Suresi’nin 53. ayetinde şöyle buyurmaktadır:

“De ki: Ey kendi nefisleri aleyhine haddi aşan kullarım! Allah’ın rahmetinden ümit kesmeyin! Çünkü Allah bütün günahları bağışlar. Şüphesiz ki O, çok bağışlayan, çok esirgeyendir.”

Bu ayetin, Kur’ân-ı Kerim’de en ümitli ayet olduğu söylenir. Bununla beraber dikkat edilmesi gerekir ki, bu ümit, günaha teşvik için değil, en günahkar kimseleri bile bir an önce tevbe edip Allah’a yönelmeye teşvik için olduğu, hemen peşinden gelen iki ayetten açıkça anlaşılmaktadır. Bunun iniş sebebi hakkında birkaç rivayet vardır. Atâ b. Yesar’dan olan rivayete göre Hz. Hamza’nın katili Vahşi hakkında Medine’de inmiştir. İbnü Ömer’den rivayet olunduğuna göre de demiştir ki, Ayyaş b. Ebi Rebia , Velid b. Velid ve daha birkaç kişi Müslüman olmuşlardı. Sonra da kendilerine işkence edilmiş, fitneye düşmüşlerdi. Biz bunlar hakkında, Allah artık bunlardan ebedî olarak hiçbir şey kabul etmez, Müslüman oldular, sonra da bir azab ile cezalandırıldıkları için dinlerini terk ettiler diyorduk ki, bu ayetler indi. Ömer b. Hattab katib idi, bunları kendi eliyle yazdı, Ayyaş b. Ebi Rebia’ya ve Velid b. Velid’e ve diğer birkaç kimseye gönderdi, onlar da Müslüman olup hicret ettiler.

İbnü Abbas’tan rivayet edildiğine göre de Mekkeliler şöyle demişler: “Muhammed, iddia ediyor ki, putlara tapan, Allah ile beraber diğer bir ilaha dua eden ve Allah’ın muhterem kıldığı (öldürülmesini haram ettiği) bir insanı öldüren kimseler bağışlanmaz, o halde biz nasıl hicret eder, Müslüman oluruz? Putlara tapınmış, adam öldürmüşüz, şirk ehliyiz.” Bunun üzerine Allah Teâlâ “De ki: Ey kendi nefislerine karşı israf eden kullarım! Allah’ın rahmetinden ümit kesmeyin.” ayetini indirdi. Bununla birlikte ayetin iniş sebebi, kafirlerin İslam’a girmesi meselesi ise de, mananın asilerin tevbesine de şamil olduğunda şüphe yoktur. O haydi haydi sabit olur. Demek ki “Şüphe yok ki Allah, kendisine ortak koşulmasını bağışlamaz” ayeti gereğince şirkin bağışlanmaması, tevbe edilmediği takdirdedir.

Allah Teâlâ cehennemi düşmanları için hazırladığını, dostlarını da onunla korkuttuğunu bazı ayet-i kerimelerde beyan buyurmuştur. Örneğin Zümer Suresi’nin 15. ayetinde Allah’a ortak koşanlar hakkında “(Ey Allah’a eş koşanlar!) Siz de ondan başka dilediğinize tapın. Deki: Gerçekten hüsrana uğrayanlar, kıyamet günü hem kendilerini hem de ailelerini ziyana sokanlardır. Bilesiniz ki, bu apaçık hüsrandır.” buyurduktan sonra bu hüsran müşrikler için olup, müminlerin bu kötü sonuçla korkutuldukları onu izleyen 16. ayette şöyle beyan buyurulmuştur:

“Onların üstlerinde ateşten tabakalar, altlarında da (öyle) tabakalar var. İşte Allah kullarını bununla korkutuyor. Ey kullarım! Yalnızca benden korkun.” Benzeri bir açıklama Al-i İmran Suresi’nin 131. ayetinde dikkatimize getirilerek şöyle buyurulmuştur:

“Kafirler için hazırlanmış bulunan ateşten sakının.”

Leyl Suresi’nin 14-18. ayetlerinde de şöyle buyurulmuştur:

“(Ey insanlar!) Alev alev yanan bir ateşle sizi uyardım. O ateşe ancak yalanlayıp yüz çeviren kötüler girer. Temizlenmek üzere malını hayra veren iyiler ondan (ateşten) uzak tutulur.”

Müminlerin rahmet-i Rahmân’dan ümit kesmeyip iman, ibadet ve istikâmette daim ve mağfiret-i Mennân’ı talep etmede müdavim olmalarını tavsiye ve telkin eden hadîs-i şerîflerden bir kaçını da sizlerle paylaşmada fayda mülahaza ediyorum.

Ashab-ı Kirâm’dan Ebu Said el-Hudrî (R.A.) demiştir ki, ben Resûlullah (S.A.V.)’dan şöyle söylediğini işittim: “İblis, Azîz ve Celîl olan Rabbine: ‘İzzet ve Celaline yemin ederim ki, ademoğullarının ruhları kendilerinde olduğu müddetçe onları azdırmaya devam edeceğim’ dedi. Allah Teâlâ da: ‘İzzet ve Celalime yemin ederim ki, onlar benden bağış diledikleri müddetçe ben onları bağışlamaya devam edeceğim’ buyurdu.”

Ebu Hureyre (R.A.)’den rivayet edilen bir hadîs-i şerîfte ise Resûlullah (S.A.V.) şöyle buyurmuştur: “Nefsim kudret elinde olan Allah’a yemin ederim ki, eğer siz günah işlemeseydiniz, Allah sizi giderir, günah işleyip bağış dileyen bir kavim getirir ve onları bağışlardı.”

Yaratıklardan korkan onlardan uzaklaşır ama Yaradan’dan korkan O’na koşar. Allah Teâlâ da, dünyada kendinden korkan kulunu ahirette korkutmaz. Bu gerçek bir hadîs-i kudsîde şöyle beyan buyurulmuştur: “Azîz ve Celîl olan Allah Teâlâ buyurdu ki: İzzetim ve Celâlime yemin ederim ki, kulumun üzerinde iki korkuyu cem etmem. Onun için iki güveni de cem etmem. Eğer dünyada Benden emin olursa, onu kıyamet günü korkuturum. Ve eğer dünyada Benden korkarsa, onu kıyamet günü emin kılarım.”

Abdullah bin Abbas (R.A.)’dan rivayet edilen bir hadîs-i şerîfte de Resûlullah (S.A.V.) şöyle buyurmuştur: “İki göze ebediyen ateş dokunmaz: Allah korkusundan ağlayan göz ve Allah yolunda nöbet tutan göz.”

Sevgili Peygamberimiz (S.A.V.) başka bir hadîs-i şerîfinde de: “Sizden biri Allah’a karşı hüsn-ü zanda bulunmadan ölmesin.” buyurmuştur.

Allah Teâlâ Davut Aleyhisselam’a vahyederek: “Beni sev, Beni seveni sev, Beni yarattıklarıma (kullarıma) sevdir.” buyurdu. Davut Aleyhisselam: “Rabbim! Ben Seni yarattıklarına (kullarına) nasıl sevdireyim? dedi. Allah Teâlâ: “Beni iyilik ve güzellikle an ve nimetlerimle ihsanımı anlat.” buyurdu.

Mücahit rahmetullahi aleyh şöyle demiştir: “Kıyamet günü kulun cehenneme atılması emredilir. Kul: Benim zannım bu değildi der. Allah ona: Zannın ne idi buyurur. Kul: Beni bağışlamandı der. Allah Teâlâ: Onu bırakın buyurur.”

Korku ile umut Müslüman için o kadar önemli ve değerlidir ki, bir kimsenin korku mu daha faziletli yoksa reca mı (umut mu) şeklindeki sorusu, insan için ekmek mi daha önemli yoksa su mu? sorusuna benzer ki, cevabında: “Aç olan için ekmek, susayan için de su daha değerlidir” demek yerinde olur. Eğer kişide açlık ve susuzluk bir araya gelmişse, hangisinin daha çok olduğuna bakılır ve “daha fazla ihtiyaç duyulan daha önemlidir” denir. İkisine ihtiyaç aynı derecede ise ikisinin değeri de aynıdır.

Korku ve reca (umut) ile kalbler tedavi edilir. İnsan için faziletleri de ondaki hastalığa göre değişiklik arzeder. Eğer kalbin Allah’ın azabından emin olma hali ağır basıyorsa, korku daha faziletlidir. Keza kulun günah işleme hali galip ise onun için de korku daha faziletlidir ama Allah’ın rahmetinden ümit kesme hali daha fazla ise ona da reca (umut) daha faziletlidir. Bununla birlikte mutlak bir şekilde korkunun daha faziletli olduğu söylenebilir.

Korku ve recanın (umudun) kaynağına bakılınca da recanın daha faziletli olduğunu söylemek yerinde olur. Çünkü reca rahmet denizinden, korku da gazap denizinden sulanmaktadır. Bu konudaki dayanağımız, Allah Teâlâ’nın: “Rahmetim gazabımı geçti.” buyruğu olmalıdır.

Muttakilere göre de faziletli olan, korku ve recanın itidal (dengeli olma) halidir. Bunun için: “Müminin korkusu ve recası (umudu) tartılsa, birbirine denk olduğu görülür.” denilmiştir.

Bu inanç ve anlayışla idrak edilen Regaib kandilini ihya edip, geceyi ibadet, istiğfar, tevbe ve benzeri taat türleri ile değerlendirmemiz temennisiyle sözlerimi noktalarken, ebediyete intikal eden büyüklerimizle yakınlarımızın ruhlarını okuyacağımız Fatihalarla şad etmemizi,millet ve memleketimizin saadet ve selameti niyazında bulunmamızı ve yek diğerimize hayırlı dua ve dileklerde bulunmamızı diliyor, bu mübarek kandil gecesinin hayırlara vesîle olmasını niyaz ediyorum.”

Dr. Ateş, dikkatle dinlenen mesaj yüklü konuşmasının akabinde okunan 5 hatm-i şerifin duasını yaparak sevabını sevgili Peygamberimiz (S.A.V.) başta olmak üzere peygamberlerin ruhlarına din ve devlet büyüklerinin, ebediyete intikal eden YOYAV’lılarla faaliyet ve hizmetlerine katkıda bulunan dostlarının yakınlarından vefat edenlerin ruhlarına bağışladı.

Program davetlilere kandil simidi ve gofret ikramı ile noktalandı.